_juno: “El patio del recreo dentro del patio del recreo”

_juno, el proyecto de Zahara y Martí Perearnau, lanza ‘_BCN747’, un álbum íntimo y sensible que equilibra las buenas letras con las buenas melodías. Aprovechamos su visita a Barcelona para charlar con ellos.
20 años de Kasba Music

PUBLICIDAD

Zahara y Martí Perearnau unen su arte en _juno y presentan _BCN747 (2023, G.O.Z.Z. Records). En su segundo álbum se dan el placer de criticar la sociedad, la estupidez humana y todavía les da tiempo a contar increíbles anéctodas sobre los distintos países que han desencadenado este proyecto. Es un viaje magnífico que equilibra las buenas letras con las buenas melodías. Recien llegados de Madrid, hacen un hueco a Qualsevol Nit para mostrar todo lo que tienen que contar.

Primero de todo felicitades, a mí me ha encantado en álbum. Llevo escuchándolo una semana y ahora ya me he pasado a Spotify. Además de _juno tenéis vuestros proyectos aparte. Zahara y Mucho. ¿Cómo sacáis tiempo para todo? 

M: Nuestros amigos nos dicen que somos los que más trabajamos de la industria musical, pero no como algo bonito, sino como enfado, envidia y me cago en vuestra calavera. (Risas)

Z: Desde que conozco a Martí me ha ayudado a componer y escribir y hacer cada vez más música porque me supone un reto constante y un estímulo. Un espejo en el que me estoy viendo todo el rato y que acaba siempre motivándome para querer hacer lo mío. Con _juno hemos conseguido encajarlo dentro de toda la gira y vorágine de PUTA. Personalmente necesitaba salirme del universo narrativo del disco de PUTA y aunque fuera durante la gira, decir: “Vamos a hacer canciones de _juno”.

M: Pusimos las sesiones en el calendario y eran sesiones inamovibles. Ese día de sesión no puede haber ningún tipo de cosa que nos interrumpa, intentamos conseguir un reducto en el que poder crear, porque si no sería imposible.

Z: A veces sentimos que hacemos poca música, porque trabajamos mucho más en todo lo que hay alrededor. Ahora mira cuántas entrevistas, hay que hacer el plan de lanzamiento, hay que hacer esta publicación en Instagram y ¿cuándo hacemos la música? En realidad, estaríamos todo el día haciendo música. 

Z: Ah, y como él no lo dice porque no sabe vender, ahora mismo está haciendo toda la música con su nuevo proyecto Perearnau IV, dónde está desarrollando su lado electrónico. Lo digo yo porque soy el sello. (Risas)

_Juno. Foto © Víctor Parreño
_juno | © Víctor Parreño

Es verdad que a veces cuánto más haces más quieres hacer. Cuanto más explotas la creatividad más creatividad tienes y vosotros tenéis un montón y lo demostráis con todas las canciones de _BCN747.

Z: Es que también se nutre, es gimnasia compositiva o gimnasia musical. Hay una parte que te deja completamente vacía porque vuelcas mucho, pero a la par te nutre y entras en una rutina creativa que favorece. A mí, por ejemplo, si estuviera solo haciendo _juno llegaría un momento en el que me pararía. De hecho, llega un momento en el que decimos: “Hasta aquí está el disco”, y una vez acaba _juno, para mí es cuando puedo girar y decir: “Venga y ahora todo Zahara está aquí abierto. Ahora tengo otro campo que empezar a descubrir a ver qué hay”.

Todos tenemos miedo de ser la persona que hace las cosas diferentes. Da miedo ser quien abre el camino, por eso en _juno nos da igual, porque no queremos abrir nada.

Vosotros que tenéis vuestros proyectos por separado no se parecen en nada ni entre ellos ni con _juno. Eso lo hacéis muy bien porque yo me pongo un CD de Zahara, un CD de Mucho y ahora el CD de _juno y no tienen nada que ver. Se identifica muy rápido la música. ¿Cómo lo hacéis?

Z: En estas entrevistas hemos descubierto cosas del otro que no teníamos muy claras. Una de ellas, es que el disco se ha hecho entero siempre estando juntos.

M: Sí, juntos en la misma habitación y no trayendo ideas individuales cada uno desde fuera, sino que en el acto de hacer la canción surge estando los dos y las letras también las escribimos juntos. Ponemos un disco de ambient y nos ponemos a escribir cada uno nuestro texto y luego lo intercambiamos como si fuera una clase de literatura y así escribimos las letras en un acto colaborativo. 

Z: Van saliendo normas en cada disco que le dan coherencia y que forman el sonido concreto de cada uno. En PUTA, por ejemplo, el estar en el confinamiento nos obligó a usar lo que teníamos encerrados en casa que en mi caso era el moog y el juno, sin embargo, en este disco no hay ningún juno a pesar de llamarse el proyecto así. Pero estaba el Prophet en mi casa, que es el que da sonido a la primera parta de Los Feliz.

La introducción de Los Feliz está muy bien y es quizás la que más te pone en el ambiente. ¿Cómo podéis poner ese ambiente en todas las canciones y que crean el álbum?

Z: Creo que a lo que te refieres además es el sonido de todo el disco. Lo que marca el carácter del sonido por encima de los instrumentos que usamos es el sidechain. Es una manera de trabajar con el sonido en negativo. Es, por ejemplo, cuando a la música que tienes le aplicas un bombo pero tú no oyes ese bombo, sino que la música reacciona cuando debería sonar ese bombo. Reacciona a veces porque desaparece o porque aparecen unas reverbs que vienen en esta cadena. Es una manera un poco burda de explicarlo, pero yo creo que más o menos se puede entender. Es música en negativo, de hecho, en este sentido nos ha influenciado muchísimo Low, que es una banda, que ya era de nuestras favoritas antes. En _juno es un poco como una banda pilar. Ellos justo tienen un disco que se llama Double Negative donde lo exploran.

M: Sí, exploran esta técnica a niveles radicales. Nosotros lo hemos hecho bastante moderado.

Z: Lo nuestro es un acercamiento mono y con cariño, pero es verdad que eso está en todo el disco, esa saturación que va entrando y desapareciendo. Está en la primera, está en Los Feliz y en la última también.

_Juno. Foto © Víctor Parreño
_juno | © Víctor Parreño

La foto real y la foto mental que teníamos nos ayudó mucho luego estando en casa, con el piano y recordando esas imágenes para hacer las canciones

Sí, están todas las canciones muy bien atadas las unas a las otras. Con vuestro primer álbum que era como una habitación de un hotel que abríais la mirilla y dejabais ver… Aquí habéis hecho un montón de viajes. ¿Habéis escrito las canciones en los viajes o los viajes han sido desencadenantes?

M: Pensábamos que podríamos ser capaces de componer en los viajes, estar en la habitación de Ciudad de México, después de estar todo el día haciendo entrevistas, cruzando esa ciudad preciosamente caótica y pensábamos ilusamente que podíamos ser capaces de escribir canciones luego por las noches. No pasó, en ninguna de las ciudades en las que estuvimos.

Z: Pero sí que estaba el objetivo. Sí que planteábamos: “Ala, tenemos estos viajes por delante y llevamos los instrumentos porque vamos a tocar porque teníamos conciertos”. De hecho, nos llevamos micro y la tarjeta de sonido, pero no.

M: Nosotros queríamos, pero no lo hicimos.

Z: Bueno, bueno, bueno, pero los hemos paseado por el mundo. Ya a cada ciudad que vamos, aunque sea una escapada pequeña, nos llevamos todo para grabar. Luego nunca pasa, pero ¿Y si pasa?. (Risas) Los Feliz sí que acaba siendo una canción americana de la costa oeste. San Francisco aparece en varios momentos, pero no hay una canción sobre San Francisco, pero sí que está ahí.

M: La foto real y la foto mental que teníamos nos ayudó mucho luego estando en casa, con el piano y recordando esas imágenes para hacer las canciones. A mí me ha gustado mucho componer así, porque normalmente estás en casa y es un poco “¿De qué voy a hablar aquí?” Aquí teníamos el título de la ciudad y entonces sabíamos que teníamos que hablar de esa imagen mental.

Y eso no es lo único que os llevasteis, porque a mi me han contado que os llevasteis un montón de libros.

M: La biblioteca Nacional se llama así por eso.

Es mi canción favorita.

Z: Ay, qué emoción. Esta fue una de las primeras, nos enamoramos muy fuerte de esta canción. Nos gustó mucho hacerla, nos gustó mucho la letra, nos encanta, porque recoge el espíritu antiimperialista que hay en todo el disco. Lo expone de una manera más explícita. La biblioteca surgió de una manera muy absurda y graciosa. Cuando vamos a hacer este viaje a México, Martí va primero y va con sus libros para leer en el avión… Yo también me llevé bastantes. Confiando en que esas 11 horas de vuelo… uy leeré un montón.

M: A mi favor diré que era una época muy lectora de mi vida.

Z: Sí, sí, los dos la teníamos. Llegamos ahí y al llegar, llevábamos cuatro días en México y es cuando hacíamos el viaje a EEUU, entonces tenemos que hacer una mochila y dejar el resto de las cosas en México. Empezamos a sacar libros, cada vez que él sacaba uno de la maleta, yo sacaba otro. Los íbamos apilando y parecía que viajábamos con la biblioteca nacional.

M: lo pusimos en el disco, ¿cuántos eran al final? ¿12 libros que llevábamos?

Z: Hay apuntado 11, pero yo recuerdo que eran 12 porque alguno se me olvidó. Ya cuando llegamos a casa esparcimos los libros.

M: Para que vieran mundo esos libros.

Z: Ninguno se leyó. Creo que este…

M: Terminaste uno y lo dejaste ahí. (Risas)

_Juno. Foto © Víctor Parreño
_juno | © Víctor Parreño

Eres referente hoy y mañana ya no eres nada. Lo que debemos tener son a personas que nos motiven e inspiren para intentar ser cada vez mejor y que también nos despierten el sentido crítico para poder decir: “Esta persona no me cuadra y hasta aquí”

_juno es un duo que se aleja de lo mainstream, las listas, la radio, las reproducciones, no tiene que hacer “El hit” para que suene todo el día en Los 40 Principales. ¿Cómo se siente hacer música sin presión y sin necesidad de que nadie os escuche? Y que aun así os escuchen.

Z: Nos gusta hacer la canción. Hemos creado este proyecto un poco para esto. Yo con Zahara aunque es súper libre y hago lo que me apetece, al final también tengo una carrera y, aunque intente luchar contra ello, hay una presión y una carga que vivo con ella, pero la asumo y participo feliz. Para eso también tengo mi sello y asumo donde tengo que doblegarme y ya está. Pero en _juno tenemos ese patio del recreo dentro del patio del recreo donde todo puede pasar. Nos gustan las canciones que viajan a otro sitio y que no tienen estructuras clásicas, por ejemplo la canción que ha sacado Lana Del Rey de casi 8 minutos.

M: Yo creo que el mundo está lleno de gente que escucha música de muchos tipos diferentes y nosotros a veces solo tenemos el input de la gente de la industria. Al final, esto de Lana Del Rey demuestra que hay mucha gente en el mundo que le gusta la música que no sigue patrones y se alejan de las fórmulas y las tiktok fórmulas.

¿Os consideráis parte de este grupo que no sigue las reglas?

Z: Vivimos con la dicotomía, por un lado se pueden hacer cada vez más cosas, por otro, cuando la gente intenta repetir lo que le ha funcionado a alguien, al final fallan.

M: Cuando se repite mucho la fórmula al final alguien la caga.

Z: De hecho, es un poco también de lo que habla el disco. Por algo será habla de esa presión que hay por ser el mejor, por destacar, por esta lucha de egos en la que por supuesto nosotros también estamos. Con las redes sociales ahora se muestran cuerpos diferentes y hay un movimiento antinormatividad, pero a la par también hay más filtros y gente que quiere mostrar solo lo mejor de si misma y estar con la piel sin poros…  se hacen cirugías muy pronto. A la vez pienso que es muy guay y que ojalá yo hubiese tenido esos referentes cuando era niña. Todos tenemos miedo de ser la persona que hace las cosas diferentes. Da miedo ser quien abre el camino, por eso en _juno nos da igual, porque no queremos abrir nada. Lo único que queremos es hacer música.

Ya que hablas de referentes, ambos lo sois. Tu eres la imagen, porque es del proyecto Zahara, en concreto el álbum PUTA, pero Martí también formas parte del proyecto como productor y escritor. Sois referentes, sobre todo para las mujeres, con canciones como Hoy la bestia cena en casa o Merichane. Quizás no has tenido referentes, pero tu eres referente para muchas, supongo que eso lo sabéis ¿no?

Z: A mi eso me emociona mucho. Soy consciente porque me llega y a la par me genera muchísima responsabilidad y me agobia, pero veo que es más positivo que negativo y si como referente me equivoco será una buena referencia de que los humanos se equivocan y que no hay que adorar a nadie. Eres referente hoy y mañana ya no eres nada. Lo que debemos tener son a personas que nos motiven e inspiren para intentar ser cada vez mejor y que también nos despierten el sentido crítico para poder decir: “Esta persona no me cuadra y hasta aquí”. Me digo a mi misma, aunque no sé si lo consigo, que es muy guay ser un referente de cosas que yo creo que son positivas como es el expresarse sin miedo, hablar de la violencia machista, no tener pudor a usar la música pop para compartir un mensaje que puede hacer reflexionar o lanzar una pregunta y que la gente te escuche. Si esto trasciende y llega a otras generaciones y a otras mujeres y a otros hombres también, espero que se cuestionen cosas y quieran cambiar cosas de la sociedad. A veces cuesta coger un papel protagonista de lo que sea. Quieres ser protagonista hasta que lo eres y después da vértigo. Me quedo con lo bueno.

Y ya para acabar… Me gustaría pediros una recomendación musical para nuestros lectores.

M: Los dos últimos discos de Low, pero son de hace años.

Z: Yo voy a ser un poco de la escena de nuestros amigos. Acaba de sacar un disco Shego y son una banda majísima y, hablando de referentes, ojalá yo hubiese tenido 14 años y me hubiese encontrado una banda como Shego con Maite al frente. Creo que van a dejar huella y van a marcar el futuro de las mujeres y personas no binarias que se quieran dedicar a la música.

M: Yo quiero recomendar a otro referente que está muy descuidado, pero que amamos. Suso Saiz que es escritor de la música ambient y un visionario de la música española. Es un artista que no para de crear discos, es un auténtico genio y nos gustaría que se escuchase su música también.

Autores de este artículo

Picture of Víctor Parreño

Víctor Parreño

Me levanto, bebo café, trabajo haciendo fotos (en eventos corporativos, de producto... depende del día), me echo una siesta, trabajo haciendo fotos (en conciertos, en festivales... depende de la noche), duermo. Repeat. Me gustan los loops.

20 años de Kasba Music

PUBLICIDAD

Deja un comentario

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.

Qualsevol Nit te informa que los datos de carácter personal que nos proporciones rellenando el presente formulario serán tratados por Victor Parreño Vidiella como responsable de esta web. La finalidad de la recogida y tratamiento de los datos personales que te solicitamos es para gestionar los comentarios que realizas en este blog. La legitimación se produce con el consentimiento del interesado. Como usuario e interesado te informo que los datos que me facilitas estarán ubicados en los servidores de  (proveedor de hosting de Qualsevol Nit) dentro de la UE. Ver política de privacidad del proveedor de hosting. El hecho de que no introduzcas los datos de carácter personal que aparecen en el formulario como obligatorios podrá tener como consecuencia que no atender pueda tu solicitud. Podrás ejercer tus derechos de acceso, rectificación, limitación y suprimir los datos en info@qualsevolnit.com así como el derecho a presentar una reclamación ante una autoridad de control. Puedes consultar la información adicional y detallada sobre Protección de Datos en nuestra política de privacidad.

Fes-te subscriptor/a i ajuda’ns a seguir compromesos amb el so de la nostra ciutat

SUBSCRIPCIÓ ANUAL + WELCOME PACK 

60€

pagament anual (5€ al mes)

SUBSCRIPCIÓ MENSUAL

6€

pagament mensual (72€ a l’any)

SUBSCRIPCIÓ BONO JOVEN
+ WELCOME PACK

pagament únic de 60€

Si ho prefereixes, pots fer una aportació voluntària seleccionant tu mateix la quantitat que desitgis donar

Egosex - Behind the song #10. © Alsina Mandarina

Egosex: Entre lo primitivo y lo futurista

En este Behind the Song #10 analizamos ‘Congo’, el último single de Egosex, con Lluís, Hug y Weka, los tres miembros de la banda barcelonesa, y profundizamos en el autodenominado género del ‘trance jungle blues’ que mezcla la electrónica, los orígenes africanos de Weka y el blues, para componer desde el dolor y la experiencia.

Musicalment al dia amb Qualsevol Nit

¿Quieres recibir las novedades musicales de Barcelona? Apúntate a nuestra newsletter. Te enviaremos cada semana nuestros mejores contenidos de autor. En primicia. Mola, ¿eh?

Qualsevol Nit te informa que los datos de carácter personal que me proporciones rellenando el presente formulario serán tratados por Victor Parreño Vidiella como responsable de esta web. La finalidad de la recogida y tratamiento de los datos personales que te solicitamos es para enviarte nuestras publicaciones, promociones de productos y/o servicios y recursos exclusivos. La legitimación se realiza a través del consentimiento del interesado. Te informamos que los datos que nos facilitas estarán ubicados en los servidores de MailChimp (proveedor de email marketing), a través de la empresa The Rocket Science Group LLC, ubicada en EEUU y acogida al EU-US Privacy Shield. Ver la política de privacidad de The Rocket Science Group LLC. El hecho de que no introduzcas los datos de carácter personal que aparecen en el formulario como obligatorios podrá tener como consecuencia que no podamos atender tu solicitud. Podrás ejercer tus derechos de acceso, rectificación, limitación y suprimir los datos en hola@qualsevolnit.com así como el derecho a presentar una reclamación ante una autoridad de control. Puedes consultar la información adicional y detallada sobre Protección de Datos en nuestra política de privacidad.

Fes-te subscriptor/a

Emporta't un Welcome pack

i ajuda'ns a seguir compromesos amb el so de la nostra ciutat